Utanıyorum Şiiri - Abdullah Yaşar Erdoğan

İnsan, insanlığını bilmez durumda.
Gönlü gözü olmuş dünya malında.
Aramamış mutluluğu maneviyatta.
Onlarla olmaktan utanıyorum.

Ezip geçme pahasına çıkarcı olmuş.
Kendince kurtulmak parayla olurmuş.
Yaşarken hep boş şeyler için koşmuş.
Onlarla nefes almaktan utanıyorum.

Din ne verirmiş eğlenmek varken.
Yaşamalıymış eli ayağı tutarken.
Hiç haberdar değil rezzak-ı âlemden.
Onlarla konuşmaktan utanıyorum.

Manasız yaşıyorlar, madde hırsı sarmış.
Şükretmeden har vurup harman savurmuş.
Gönülleri şeytanlar mesken tutmuş.
Onlarla koşmaktan utanıyorum.

Ashabı kiramı, atalarını inkar eder.
Zamanında öyle gerekiyormuş der.
Münafıkları kendine dost seçer.
Onlarla olmaktan utanıyorum.

İtiş kakış toplum düzeni çarpılmış.
Uyuşuk insanın beyni şeytana açılmış.
İyiyle kötü bir kefede tartılmış.
Onlarla duymaktan utanıyorum.

Mahşer gelecek, hesap sorulacak.
Dünyada ne yaptınız denilecek.
O zaman insanlık ne diyecek?
Sizlerle yaşamaktan utanıyorum.