Utanıyorum Şiiri - Duran Saper

Nerede bir aç görsem
Tokluğumdan utanıyorum
Biraz varlıklı olsam
Sevmesem yoksulu
Varlığımdan utanıyorum

Bir insanım yasta olsa
Hastanede hasta varsa
Beden zayıf kırık kolsa
Sağlığımdan utanıyorum

Dert küpünde insanlarım
Sönmüyor hiç yangınlarım
Değişmezse tavırlarım
Durduğumdan utanıyorum

Işık görmez karanlıklar
Çapa girmez fidanlıklar
Bitmez asla uşaklıklar
Gördüğümden utanıyorum

Yalvarıyor çalışanlar
Ekmeğiyle uğraşanlar
Çoğaldıkça savaşanlar
Doğduğumdan utanıyorum

Ayakları başta görsem
Umutları yere sersem
İnsanları boşta bilsem
Dolduğumdan utanıyorum

Kimlik kayıp bulunmazsa
İnsan nedir sorulmazsa
İyi kötü bilinmezse
Bildiğimden utanıyorum

Okunmazsa kitaplarım
Yazılmazsa sevaplarım
Erilmezse muratlarım
Erdiğimden utanıyorum

Eski bulup giyiyorsa
Yeni nedir bilmiyorsa
Ayak çıplak geziyorsa
Gezdiğimden utanıyorum

Haksızlıklar suküt eylemezler
Allah verdi bilemezler
Bilmiyorum diyemezler
Bildiğimden utanıyorum

Viski şerap içen içene
Barda pavyonda gezen gezene
Su içemezler uymuş düzene
İçtiğimden utanıyorum

Rağbet görmez ozanları
Kaynamıyor kazanları
Aç kalıyor yazarları
Yediğimden utanıyorum

Nefret kokan zamanlara
Pislik akan sokaklara
Kalleşlerde oyunlara
Geldiğimden utanıyorum

Daha dalında gülken
Acı görmüş tatlı dilken
Giden olsa benden erken
Kaldığımdan utanıyorum

Duran’ım utanacak neyim kaldı
Varlık dünyamıza kötüler daldı
Bütün insanlığa kokular saldı
Yaşadığımdan utanıyorum

26.11.2010
Duran SAPER