Utanç Belgesi – Madımak Oteli’ne

Burası bir otel değil,
Yakılarak mühürlenmiş bir utançtır.
Her tuğlası çığlık,
Her odası karanlık bir yüzleşme…

Adı "Madımak",
Ama içinde ne sevda kaldı
Ne misafir…
Yalnızca kül oldu aydınlık!

Duvarlarına sinen duman değil,
İnkarın isidir bu!
Tavanında yankılanan son söz,
Bir ozanın dilinde
Yarıda kesilmiş bir dizedir.

Kapısında tabelalar değişti,
Ama yüzleşemeyen vicdan
Hâlâ aynı köşede suskun durur.
Yananlar değil,
Seyredenler kaldı ayakta!

Sen ey beton mezar!
Sana bakan herkes,
Kendinden bir utanç bulsun.
Çünkü sen bir yapı değil artık,
Bir milletin karanlık sınavısın!

Zaman geçti,
Ama takvimde hep 2 Temmuz,
Saat hep 19:00…
Ateş hâlâ sönmedi,
Çünkü hesap verilmedi!