Utanan Davetli Şiiri - Bedri Tahir Adaklı

Aydın, bulutsuz, pırıl-pırıl bir yaz günü,
Güneşin inişe yöneldiği bir an…
Peçesini açmış, nur yüzlü dilber edasıyla,
Denizin; berrak, pürüzsüz siması ile yüzyüzeler …

Ağır-ağır, sükun ve sükunetle,
Uzakları nazar eder gibiydiler …
Düşlere akıp giden zamana …
Hayretle, akışın insicamını seyrediyorlardı.

Sahile yakın bir bağda, kuyudan su içmeye gelmiştik;
Oynuyorduk kendi halimizde …
Cıvıl-cıvıl …

Yalan dolan ve kötülüklerden azade …
Tertemiz …
Suyu yüzeye yakınlaşmış kuyudan su içtik,
Gülüşerek …sopaya takılı kap; tahta bir kap idi …
Hatırladım adı da çapcak idi …

Altı çocuk idik, irili ufaklı …
Bir müddet suya ayna gibi bakıp
Gülüşmüştük, muzipliklere …
Sahile çekilmiş iki kayık …
Yaşlıca iki de kayıkçıyı fark etmiştik.
Yemek yapmakla meşguldüler …

Birbirlerine dayı diye hitap ediyorlardı.
Bizim alaylı gülüşlerimize rağmen,
Saygılı ve sakindiler …
Balık pişiriyorlardı, “Kırlangıç Çorbası” ‘ydı adı.
Gözleyerek tarifi bile almıştık.
Mis gibi kokular başlamıştı.

Küçük midelerin, büyük saraylarındaki; lezzet salonlarına,
Davetiye gibiydi bu kokular.
Utangaç açlığımız, iştiyaktan incizaba dönüşüyordu.

Arsızlaşıyorduk, çocuk-çocuk …

Soğan, maydanoz, domates ve balık beraberliği;
Lezzetteki vahdeti oluşturmuştu, gurul-gurul …

Pişen ve pişmesini ümitle bekleyen;
Fakirliğin sabrı ile, sessizce,
Beklenmeyen bir hadise vukuu buldu,,,
Bir münadi;
“Buyurun çocuklar”, kırlangıç çorbasından yiyiniz …
Çağrılmıştık, ahenk ve namelerle …
Böyle bir davet beklenmiyordu.
Ama, Beklenilmeyeni bekliyorduk …
Sessizce, avaz-avaz…

Üç arkadaşımız,
Küçük avcılık için, kuşlar peşine gitmişti …
Diğer üçümüz de bu lutfa mazhar olmuştuk,
Utanarak …
Yaramazlıklarımız, yarasınlarla yararlanacaklardı …
Çorbayı yerken, çorbada bizi yemiş bitirmişti.
Demek; Bitmek, böyle oluyordu …
Çorbada fani olduk ama, Hatıralarda bakileşmiştik …
Geri gelmeyen, sadece, cennet sofraları …

Bizim sofralar …
Hazin sofralar …

14.03.2008
(1952’den İktibasen)