Utan... Şiiri - Atom Karınca

Bazı zamanlar oluyorki;
Sıkılıyorum, herşeyden
Ruhum daralıyor. Şu vücut kafesinde
Parçalamak geliyor içimden,
Kemikten parmaklıkları

Sonra...
Sonra, bir su misali
Fırtınadan çıkmış deniz gibi
Sakinleşiyorum, sessizce...
İşte o an, yine aynı yerde
Sahil boyunca yürüyorum
Hiç ağlamadan yavaş yavaş...

Hem zaten, erkekler aglamazki.
Ağlamaması lazım, öyle degilmi?
Kısa bir süre sonra,
Nemleniyor, gözlerim
Yaşlar kirpiklerimi ıslatıyor
Neyseki, sağ elim imdada yetişiyor
Siliyor, ruhumdaki izleri.

Nedir bu sıkıntı
Nedir vücudumu saran titreme hissi

Kendine gel... Kendine gel...
Fatihin istanbul'u feth ettigi yaştasın.

Utan...
Yaşından utan...
Kendinden utan...

Döndür yarabbi, döndür beni
Yüzümü dogru yola döndür
Bu gidişim, gidiş degil
Döndür yarabbi, özüme döndür.