Üşüyorum, Sensizliğin Sürgününde...

ÜŞÜYORUM, SENSİZLİĞİN SÜRGÜNÜNDE...

Sürgün bir yol düşer gecemin ortasına,
Kalabalıklar geçer içimden, kimse bana değmez.
Yarım bir aşkın küllerini taşırım avuçlarımda,
Mağrur dururum yine de; yenilmek bana benzemez.

Ayrılık, soğuk bir rüzgâr gibi eser yüzüme,
Yoksulluğun gölgesi düşer her adımın ardına.
Haksızlık büyür şehrin karanlık duvarlarında,
Ben ise sessiz bir isyanı saklarım damarlarımda.

Ay, sürgün bir yolcudur gökyüzünün boşluğunda,
Yıldızlar titrer kaderimin kırık hecelerinde.
Üşürüm yalnızlıktan, hem de kalabalığın ortasında,
Özlem büyür içimde, sığmaz gecenin bedenine.

Bir köprüden geçer gibi yürürüm kendi içimden,
Her taşında bir yara, her adımında bir veda.
Baş kaldırır yüreğim, “Bu karanlık bitmez” desen de,
Ben yine şafağı beklerim; umut bazen inatla yaşar.

Soğuk çöker omuzlarıma, şehir susar birden,
Bir martı çığlığı düşer uzak bir kıyıdan.
Yalnızlık, kalabalığın ortasında büyüyen bir gölgedir,
Ben o gölgenin içinde bile mağrur durmayı öğrendim zamanla.

Bir gün döner miyim bilmem, bu sürgün yol biter mi,
Yarım kalan aşklar tamamlanınca ölür derler.
Ben yine de yürürüm; çünkü yürümek de bir başkaldırıdır,
Ve insan bazen sadece üşüyerek direnir gecelere.

Fatih Mehmet Yiğit