İçinden konuşmaya alışınca fark ediyorsun ağzındaki pas tadını ve artık geçmişi çok da hatırlamadığını.
Zaman hızla akıp giderken öğreniyorsun vefasızlığın anlamını ve sadece işi düşenlerin sana ulaştığını.
Hızla ama çok hızla düşünürken anlatınca aklında olanları, boş bakışlarda fark ediyorsun anlaşılmadığını.
Sonra, mutluluktan çok huzuru arıyorken buluyorsun aklını ve yeniden konuşunca anlıyorsun neden ilk kelimelerde sesinin kısık çıktığını.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta