Usta Şiiri - Buket Doğan

Nefes al diyorsun usta.
Kara sevdam uzaklarda, yeri ise sonsuzlukta.
İnsan nedensiz-sebepsiz nerde yaşar.
Biliyorsan sen göster ben gideyim USTA…

Sevdam büyüktü ustam, dertlerimde öyle
Dünya meyhane olmuş.
Sanki tüm insanlar akşamdan kalma
Dokunsan yıkılacak bu sallantıyı.
Hangi ümit yeniden ayıltır be USTA…

En güzel resmimiz ağlamakmış meğer.
Her yerde çizip, dolanır olduk.
Mutluluğa hasret etti bu dünya işte.
Su yüzüne bir türlü çıkamaz olduk.

Gün doğmadan neler doğar, derler.
Biz güneşi hiç göremedik ustam
Anlattığın o yiğitler hani nerede?
Çevremizde bir yiğit arar olduk USTA…

Yaşamaksa yaşadım, ama ben bilmedim usta.
Ne gönlüm doğru düzgün sevdi.
Nede bu kötü yüreği biri sevebildi.
Nefes almakla, ölmek arasındaki farkı,
ben anlayamadım sen anlatta bileyim USTA…

Ortada kalmışım binlerin arasında
Gene de dilde şikâyetim, içte değil usta.
Boş gezen koyunu kapan kurt gibi.
Beni de toprak alsın ne çıkar USTAM…