Üsküdar Şiiri - Ömer Faruk Karaman

Üsküdar,
Sen hayallerimin şehrisin,
Seninle yaşamayı öğrendim,
Ve isterim ki kulaklarımda çınlasın sesin...
Bana tek dert ortağı sensin be Üsküdar,
Tek sevgili sensin,
Aşkımı sevdamı sattılar üç kuruşa,
Tek güvendiğim sensin bilirsin,
Ne olur kurtar beni bırakma bu durumda...
Üsküdar,
Sen yıllardır dilimden düşüremediğim tek şarkısın,
Sen,
Sen gönlümü senelerdir kor gibi yakansın,
Sen,
Sen hayallerimin şehri,
Sen özlemlerin bitiş noktası,
Sen Marmara’nın göz bebeği,
Sen sevgililerin aşklarına şahitlik eden mekan,
Sen,
Sen saymakla bitmezsin ki,
Dedim ya sen her şeysin,
Sen benim hasretimsin,
Sen sevdanın hüküm sürdüğü aşk şehrisin,
Sen en belalı kabadayıları yetiştiren,
Sen en kanlı kavgaları sokaklarına gizleyen,
Sen benim gözüm, sen benim kulağım,
Sen benim sevdamsın,
Sen yangınım,
Sen hayatım, sen yaşama sebebim,
Sen... sen... sen...
Görüyor musun hasretinden ne hallere düştüğümü,
Herkesi çağırdın mekanına,
Ama beni çağırmadın,
Beni almadın hala yanına,
İnan ki çok seviyorum seni,
Ne olur, bir şans ver bana,
Bir kere dene sevdamı,
Belki bir ümit kabul edersin aşkımı,
Belki o esenlikler üzerinde,
Uslandırırsın benim gibi bir adamı,
Ne olur,
Bir şans ver, bir kez dene,
İnan pişman olmazsın,
İnan ağlatmam seni,
Sen yeter ki ilk ve son kez,
Huzuruna kabul et beni...
Üsküdar!
Biricik sevdiğim,
Üsküdar, uğruna yıllarımı verdiğim...!