Ürperiyorum Şiiri - Mücella Pakdemir

Yedi fidan…
Yedisi de daha on sekizlik körpe civan
Çıkardılar köylük giysilerini
Ağızlarında tandır ekmeğinin tadı
Yanaklarında ana öpücükleri
Kopup geldiler yedi ayrı diyardan

Karşılaşınca;
Ortada bir gül bitiverdi dostluk kokan
Mest oldular, sarıldılar
Can dediler, can oldular

Yanık türkülerde dillendi sevdaları
Yâr dudaklı mendiller sırılsıklam
Mahzun bakışlar yedi ayrı ufukta
Dalgınlaştılar

Şu dağların ardında yılanlar oynaşırdı
Yedi düvel melânet kaynaşırdı
Yediye karşı yedi…
Ama ne yedi!
Böyle hesaba akıl sır ermedi, eremedi

Yılanlar kum gibi, çatal dilli, zehirli
Varsın, olsundu
Ölmek ne gam; ölümüne yeminliydi her biri

Gece böylece çöktü üzerlerine
Yastıklar taş, yıldızlar yorgan
Nihayetinde ağardı tan
Haykırdılar hep bir ağızdan
“Vatan, bayrak, iman…”
“Dayan yüreğim, dayan! ”

xxx

Teker teker düştü yiğitler
Birini bağrından yaktı kurşun, diğerini iki kaş arasından
Birinin oluk oluk kanı aktı karnından

Üçü şehit, melek kanatlarında
Dördü esir, gözleri arkada
Yürüdüler

Ayları işkence sardı
Hem de bin çeşidinden, ne ararsan vardı
Bir deri bir kemik kaldılarsa da başları dik
Onurları kâinat kadardı

Alınları secde istedi her ezan vakti
Boğazları düğüm düğüm tesbih… Çektiler de
Dudaklarının dışına taşamadı zikir
Kapılar açıldı ardı ardına mânâ âleminde
Âminlerle

Bu toprakların kaderiydi hainlik
Anaların ağıtları dinmezdi
Giden oğulların birçoğu da dönmezdi
Yeter ki memleket kurtulsundu
Karşılıksız ödenirdi her bedel
Can neydi ki!

xxx

Yedi fidan…
Yedisi de daha on sekizlik körpe civan
Üçü şehit, melek kanatlarında
Dördü esir, gözleri arkada
Ne umdular, ne buldular
Unutuldular