Ur şehrinde Ateş Ayini

---

UR ŞEHRİNDE ATEŞ AYİNİ

Gözlerimi yumar, İbrahim diye fısıldarım,

Karşıdan bir letafet, bir naiflik görünür.

Uzaktan ruhu gelir, heybeti yaklaşır,

Şefkat ve merhamet onda belirir.

Beraber gireriz puthaneye,

Büyükleri o kırar, küçükleri ben,

Çıkarız; babası dikilir karşımıza:

“Ne yaptın İbrahim?”

Korktuğu başına gelmiştir,

Cevap dolu dolu bir tebessüm.

Ur telaş içindedir bugün, odun taşınır,

Meydanlar dar gelir, sokaklara yayılır.

Uzakta dülgerler gerer kollarını,

Ateşin yolunu açan düzenek kurulur.

Mancınık sabırsızdır, ateş homurdanır,

Yaklaşılmaz olur alevin soluğu.

Bir işaret verilir, başlar ayin,

Nemrut kulesinden seyre durur.

İbrahim yine sessiz, yine mütebessim,

Sanki ateş onun için coşmaz.

Ateş ateş olalı,

Düzenek ölüme kurulalı

Bilmezler yangının bahar olduğunu,

Alevlerin derya kesildiğini,

Nemrudun ateş içinde aklını yitirdiğini.

İbrahim ateşten güllerini

Komşularına birer birer sunar,

Dudaklarında aynı tebessüm.

İşte ben tam da bu yüzden,

O’nun hayranıyım,

Arkadaş.