Unutulanın Çığlığı Şiiri - Hasan Kayaalp

Unutulanın Çığlığı

Bir isimdi dudaklardan düşen,
Sonra sustu, sonra silindi…
Gözden değil,
Hafızadan düştü önce.

Yalnızlık bile terk etti onu,
Çünkü adını anan kalmamıştı.
Gölgesi, kendini bile tanımaz artık,
Aynalara bakmaz, bakamazdı.

Kimi zaman bir rüyada belirir,
Ama uyanan hatırlamaz neden ağladığını.
Bir fısıltı olmak isterken
Toz oldu duvarların ardında.

Çığlık attı —
Ama duyan olmadı.
Çünkü unutulanların sesi,
Zaten duyulmamak için yaratılırdı.

Ve işte böyle sustu evren,
Bir çığlıkla...
Hiç atılmamış gibi...