Unutma Şiiri - Bilal Karaman

Ömrümün daracık sokağında
Gönlümün surlarına
Efsunlu bir kıvılcım bıraktın

Her şeyin tadı senden geldi
Güneşi oldun aşk gecelerinin
Unutma kesilmişliğimizi, kaçamaklarımızı,

Afyon çekmiş gibi dalıyordu ya gözlerin

Her kirpiğine bir mayın asmıştım
Dudaklarımın önünde
Erimeye hazırdı endamın

Ruhuna sığındığımız anların
Uyuyan yüzünü uyandırırken
Sınırları kalkıyordu titreyen ellerin

Unutma… Sensizliğin ölümü çağırdığını

Ayaklarımızın altında yakamozlar inerken denize
Yosun kokulu sahillerde binlerce kez
Aşkımı söylemiştim kulağına

Aşkım ki…
Uçururken tufanı, şehvetin rahminden
Mahremin kandilleri yanıyordu göğsünde

Unutma…
Sokak, sokak adımlarımızı
Rezil ettiğimiz kaldırımları
Utandırdığımız apartman girişlerini
Isıttığımız soğuk bankları… Unutma

Hey benim deli dolu gözü kara
Gül kokulu yârim
Ne vakit aklıma düşsen
Senin olmadığın mekânları yıkıp yakasım geliyor

Öyle unutmalar harcımız değil biliyorum
İçimiz ihanet olamaz bizim
Yüreğime sancılar çakılıyor
Seni böyle uzaklara götüren ayakların olsun diliyorum