Unutanlar İçin Bir Anıt Şiiri - Doğan Çeçen

(Madımak’a Adanmış Davalar – V. Şiir)

Unutanlar için dikilmedi bu anıt,
Hatırlayanlar için de değil.
Bu anıt,
Görmezden gelen gözlere,
Dilsiz kalan dillere,
Vicdanını cebine koyanlara bir cevaptır!

Taştan yapılmadı,
Bu anıt,
Kül kokan mısralardan,
Yangın görmüş hecelerden,
Ve içine ağlayan bir halktan inşa edildi.

Her yıl birileri gelir,
Çiçek bırakır,
Ve gider…
Ama sen,
Unutmanın konforuna sarıldığında
Her adımınla bu şiire çarpacaksın!

Çünkü bu anıt senin yüreğine dikildi,
O gün “Yakın!” diyenleri susturamadın ya,
Bugün onların yankısı gibi çınlıyor bu dizeler kulaklarında.

Bir mermer değil bu,
Bir çığlık…
Bir kız çocuğunun yandığı o katta
Yanlış yazılmış tarihe kazınan gerçek!

Biz unutmadık,
Unutamayız!
Çünkü kül hâlâ saçımıza siniyor,
Çünkü adalet hâlâ duman altı,
Çünkü “insan” hâlâ kendine “insan” demeye utanmıyor!

Ve sen,
Bu anıtın gölgesinden geçerken
Bir kere olsun durup düşünmüyorsan:
Zaten unutulmuşsun… kendine bile!