Oysa Hayat;
Bir Kelebeğin ömrü kadar kısa,
Ve bir ağacın yaprak dökmesi gibi hüzünlüydü bize...
2015/İstanbul
Bazen böyle rüyalar görürsün,
Düşersin bir uçurumun kenarından,
Uykunun en tatlı yerinde sıçrarsın birden,
Sıçrarsın, düşen bedenin yere çakıldığında,
Kimseler tutmaz seni düşerken,
Kimseler olmaz yanında, uyandığında.
Bedenim sensiz bir enkaz, ruhumsa kanadı kırık bir kuş misali çaresiz.
En acımasız fısıltılar yankılanır şimdi yalnız gecelerimde, adın fısıltısı...
Lakin o sevda ki içimde, bir kor gibi harlanır yokluğunda, küllenmek bilmez.
Mesafeler birer pranga sanki, ruhumu sana ulaşmaktan alıkoyan amansız zincirler.
Ah, bu ayrılık... Bir ömür gibi uzayan bu sensiz anlar, nasıl dayanılır bilmem.
Bir sabah vakti,
Bir bakarsın çalınır kapın,
Tak tak tak,
Kimse yokmu, yokmu kimse içeride,
Şair öldü, koşun yetişin cenazesine.
Şu gökyüzündeki yıldızlara uzanabilsem,
Tutsam iki tane alsam yanıma,
Birine senin adını,
Diğerine benimkini versem,
Sonra fırlatsam geri aldığım yere,
Aralarına kilometreler girse,
Ömrümün son oyunu bu sana,
Beraber oynayacağımız son saklambaç,
Yumacağım şimdi gözlerimi usulca,
Ben sona yaklaşırken, sen uzağa kaç.
Elma desem de, armut desem de çıkma,
Ayrılık kokar benim şiirlerim,
Gidenin ardından, ağıttır dizelerim...
Merhaba ile başlayan her şey,
Elveda diyerek biter bir gün.
Hoşçakal denen bu soğuk iklim de,
Gecenin kör karanlığı,
Bedenimi yalayıp geçen soguk rüzgar,
Islak kaldırım taşları...
Yürüyorum tan vakti sokaklarda,
Bir elim cebimde, diğerinde sigara,
Bir tuhafım bugün,
Yollar, insanlar, kuşlar, ağaçlar bir tuhaf.
Son demli çayımı içiyormuş gibi,
Son sigaramı yakıyormuş gibi,
En son türkümü dinliyormuş gibi...
Yaşamak bugün bir tuhaf.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!