Ünal Çoban Şiirleri

Kendini adarsın sevgiye,
Mutlu olmak haktır diye.
Geçen yıllar cevap olur,
Aşk yalandır diyenlere.

Severek birine aşık olsan,

Ayrıldık mı, sadece yolarımız mı ayrı,
Evlerimiz, işlerimiz mallarımız mı ayrı.
Tamamen unutabildin mi, emin misin,
Rahat mısın, huzurda mısın benden gayrı.

Ayrılabildik mi, kendimizden sevgimizden.

Aşınmadı yollar yıllarca yürümekle,
Bitmedi damdaki karlar kürümekle,
Sürer mi insana sevgi sürüklemekle,
Sen kürkünü giyince, Çul feryad-ı figan etmez mi.

Çoluk, çocuk evde ekmekle katık bekler.

Yüreğim dayanmaz ayrılığa, biçare sevdaya.
Severim onu onsuz olsa da doya doya.
Yalnız kalsam da onsuz terk-i diyara.
Seviyorum onu, diyorum ki gitme,

Ben gitme diyorum hem ona hem kendime,

Gurbette misin, ona mı hasretsin
Ya da öyle mi hissediyorsun,
Her şeyinin hasretini çekersin.
Çünkü çok seviyorsun.

Gözler ne görürse onu söyler,

Ne varsa seninle güzelmiş,
Neye uzansam seninle anlamlıymış,
Neye dokunsam hatıralarında sen varmışsın,
Sen nesin?

Hatırlanınca ağlatan,

Gece demedin gündüz demedin çalıştın,
Zorlukları aştın, sonuca ulaştın,
Umutla bekledin, meyvesini aldın,
Düşlediğin hayat hayırlı olsun oğlum.

Özlemin yüreğimde yanar silinmez,

Ne desem boştur size;
Siz görmeyince,
Duymayınca
Acıyı çekmeyince.

Desem de hiçtir size;