Umut Mektubu... Şiiri - Ender Pehlivan

Yıllar var, ilk defa yakıyor ay ışığı yüreğimi! Boğazımda anlamsız düğümler, gözlerimde sabırsız yaşlar! Ve sen ve suskunluğun ve hasretin! Bekleyişlerim... Ve benim bu anlamsız dinginligim... Hani bir ışık yaksan ay ışığına nazır, hiç düşünmeyeceğim sana gelmek için!

Titrek kelimeler, kronik hastalık gibi sardı sesimi! Kamyona doldurulmuş mülteciler gibi içimden dökülmeyi bekleyen kelimeler tıkıyor nefesimi! Hepsini diyorum; hepsini tek seferde söyleyebilsem, haykırabilsem denizin dibine oturmuş kum gibi duran derdimi! Met cezirlerle olmayacak belli, ya bir deprem ya da tsunami deşecek dudaklarımın kilidini! Karanlığındayım orta yerinde denizin! Yanlışlıkla bile yaksan ışıklarını fenerin, hiç beklemeyeceğim sana gelmek için.

Örümcek ağına düşmüş arıya benziyor çırpınışlarım; bir omuz versen, bir el uzatsan ya da gel der gibi baksan ya da gel desen! herşeyi bırakıp bir kenara, yırtacağım kalıplarını bu alemin!

Sensizlik! seri bir katilin takibi gibi: hep ensemde nefesin. Bazen karın deşen jack olup; ciğerlerime saplıyorsun hasret denilen zehirli hançeri, bazen kiralık katilin silahından çıkan mermi gibi şakağıma giriyorsun. Faili meçhul değil, eriyişlerimin! Hani cellat olsan en büyük suçları işleyeceğim, sana gelmek için...

Sen gibi bir anlamı var; bu bekleyişlerimin!
Huzura ihtiyacı var; bu yangın ciğerlerimin!
Kördüğüm değil hastalığı, bu ilmeklerimin!
Hani bir ışık yaksan!
Hani gel der gibi baksan!
Bitecek gebeliği bu nefeslerimin!...