Bir kucak dolusu umut getiriyordum sana
oysa sen anlamsız bir savaş ortasında barut kokuyordun.
Acımıyordu yüreğin bir kucak dolusu umudu bir
mermiyle takasa.
Belirsiz bir tarihe erteliyordun buluşmayı,
Issız ve loş bir sığınakta sen barut kokuyordun
ve attığın her mermi bir hayat aksatıyordu karşı şehirde.




Kimse savaşa silahla girmek istemez ama bazen insan mecbur olabiliyor. Ama Einstein'ın bir sözünü unutamıyorum. Ben savaşta bir insan öldürmektense atomlarıma bölünüp parçalanmayı tercih ederim... Doğru söze ne hacet...Tebrikler
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta