Umut Şiiri - Nazlıcan Erhan

Yeşil ağaçların içinde,
duyuyorum,
Cıvıldayan kuşların sesini.
Toprağın kahvesine,
Eşlik ediyor, mor sümbüller.
Ömürlerine rağmen,
Umutla uçuşan kelebekler,
Cezbediyor gözlerimi.
Mavi gökyüzüne karışıyor,
Saf,bembeyaz bulutlar.
Aydınlatıp,ısıtıyor içimi,
Güneşin eşsiz sarılığı.
Bakınıyorum kendime,
Saçımda cansız bir çiçek,
Gülümsemesini kaybetmiş bir yüz,
Ve soluk bir beden.
Karşılıyorum,
Renkli dünyayı,renksiz.
Düşünüyorum,
Düşünmenin kıymetini bilmeden,düşünüyorum.
Nefes aldığımız her an,
Yarına bir umutsa,
Neden bu inkar edişlerim?
Her mevsim değişen havalar,
Yazın sıcağı, kışın karı,
Yağmurun hüzünü,
Ardından beliren gökkuşağı.
Denizi büyüleyen dalgalar,
Bir yaprağın savruluşu,
Gecenin umududur ay ışığı.
Her gün yeni bir sayfa,
yeni bir başlangıç ise,
Neden bu ümitsizliğim?
Söylüyorum bunları size,
Benden kalan son doğrular olsun.
Düştün mü? kalk,
Öğretsin bu hayatı,
Yanlış adımlar size.
Gözle görünmeyen derinlikleri,
Arzuları, hevesi, aşkı.
Olabildiğince sev,
Bir çiçeği, bir kediyi bazende bir çift gözü.
Hayat kısa ve güzel,
Eritme ömrünü ilk çağlarında.
En büyük sevgiye layık olanı,
Nefretle severiz.
Gerçek bildiğimiz yalanlar,
Pişmanlık duyduğumuz anlar,
Değerlidir birbirinden.
Hayat ister gülsün ister gülmesin sana,
İnat uğruna sen gül,
Güzelleştir herşeyi.
Benim rengim her ton iken,
Soldurdum ben rengimi.
Kaybetme sen asla umudunu,
Yeşerir elbet bulursun hayallerini.
Lakin kaybettim ben,
Cansız bir bedeni döndüremezsin hayata.
Hayat değerli olmalı,
Değer bilmeden yaşamaktansa,
Yeğlerim, erkenden ölmeyi.