Bir şafak sessizliği kaldırdı
Yatağımdan gölgemi
Susmuştum;
Naralarım yeni dolaşıyordu şehri.
Sen bir baharın ortasına
Bağdaş kurup oturmuştun
Yüzün yemyeşildi,
Bense eski oyunlarıma
Hâlâ devam ediyordum;
Gözlerim çamur,
Ellerim kahverengiydi.
Umudu çizmeye çalışıyordum
Hayatın karasına, inadına…
Biliyordum oysa;
Umudun rengi maviydi.
08 Temmuz 2000
Kocaeli
Kayıt Tarihi : 4.4.2007 10:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!