Seni her an aklımda tutar, saklarken,
Sen nasıl bu kadar rahatydın, anlayamıyorum.
Ben seni bu kadar saf ve temiz severken,
Sen nasıl bu kadar kalpsiz ve vicdansızdın?
Ben her gece seni düşünmekten yatamazken,
Sen nasıl mışıl mışıl uyurdun, çözemiyorum.
Hiç mi aklına gelmedim, hiç mi merak etmedin?
Gece yatmadan, sabah kalkar kalkmaz sen… sen.
Adın, resmin, varlığın aklımda, kalbimde hep canlı.
Ölmedin; içimdeki bitmeyen özlemini öldüremedim.
Ben bu derece seni severken, sen sevmedin beni;
Ya eksiktim ya da fazlaydım sana, belki.
Sana bir şey demiyorum, hakkım helaldir sana.
Zorla güzellik olmazdı, bu da yakışmazdı bana.
Ben seni sevdim, sen bir başkasını sevdin ama
Canın sağolsun, sevmesen de severim ben hâlâ.
Yalnız ben bir başkasını da sevemiyorum.
Sevmek istiyor fakat bir türlü yapamıyorum.
İçimden o kişiye güzel sözler çıkarmıyor,
Olmuyor… ben senden başkasını sevemiyorum.
Bilmiyorum ne olacak benim bu halim.
Gelsen, sevsen, ben de mutlu olsam…
Yine hayal kuruyorum galiba 🙂
Gelmeyecek, yine de bekleteceksin 😔
İçimde bitmeyip, beni bu dertten öldüreceksin 😢
Yapacak bir şey yok… anlaşılan sen dönmeyeceksin.
Kayıt Tarihi : 31.1.2025 21:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Anlatıcı, derin ve saf bir aşkı tek taraflı yaşamış; sevdiği kişi onu karşılıksız bırakmış ve kalpsizce başka birini sevmiş. İçinde bitmeyen bir özlem ve acı taşırken, karşısındaki kişiye kırgınlık yerine helallik veriyor, ama bir başkasını sevmeye çalışsa da kalbi hâlâ eski sevgilisinde kalıyor. Hayaller kurmaya, beklemeye devam ediyor; geri dönmeyecek olsa da, sevgisinin yarattığı boşluğu ve umutsuzluğu kabullenemiyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!