Bir çiçek açtı bu sabah,
göğün sessizliğinde,
rüzgâr bile eğildi önünde.
Adını sordum zamana,
“Bu, senin sevdanın sesi” dedi.
Her umut bir yara taşır kalbinde
ama o yara, ışığa giden kapıdır.
Ben seni sevdim
gökleri çağırır gibi,
ölümü bile unutur gibi.
Bir nehir gibiydi gözlerin,
içinde kaybolmayı göze aldım.
Aşk dediğin, bazen Tanrı’nın
insana dokunuş biçimidir.
Ve ben hâlâ dua ederim her akşam,
güneşin battığı yerde senin adın vardır;
çünkü biliyorum,
insan yüreği bir kez gerçekten severse,
artık bütün evren o aşkın dilinden konuşur.
Aşk
Kayıt Tarihi : 25.10.2025 14:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!