Umudum öldü. Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Dökülürken hüzünlü bir akşam
Sefil yalnızlığıma.
Sürgün etti aklımı duygularım
yoksullar diyarına.
Ürküttü paslanmış ruhumu
Deli kentlerden,
Kaloriferli evlerden uzak
Titreşen insanların acılı sesi.
Bir seski utanarak ağladım
İnsanlık vakarına.
Aydınlık özleminde
Acıyla savruldum karanlıklara.
Kavruldum sıcak odamda
Sabahında ayazın.
Bir şamar gibi indi mutluluğuma
Zavallı umutların tükenmeyen hevesi.
Sırıttı çelişkilerle evren
Çıkmaz sokakların loş ışığında.
Karanlık gecelerin azaplı sükununda
Teselli arayan tutkular söndü.
Acımaz gülücüklerin kirlettiği dünyamda
Henüz doğamadan umudum öldü.