Eller gider Mersin’e, biz gideriz tersine. Bu sefer öyle yaptık, deyimi haklı çıkarmak istercesine Uludağ’a arkasından dolandık. Ezberlenmiş güzergahtan değil, pek kimsenin bilmediği, sanırım bilmek de istemediği bir yoldan çıktık. Ama itiraf edelim, gözükaralık edip, kendimizi bilmediğimiz yollara atmadık. Bu gezinin fotoğraflarında imzası olan arkadaşım ve ortağım Ali İhsan, buraları iyi biliyordu. Çünkü kendisi değilse de babası, kıvrım kıvrım yollardan çıkılarak varılan, yemyeşilliğin içinde kaybolmuş bir köyde, zamanında Gürcistan bölgesinden gelip, buralara yerleşenlerin kurduğu Çiftlik köyünün Saray mahallesinde doğmuştu; Ali İhsan da orada bulunan evleri sayesinde sık sık gidiyordu.
Bu gezi, yazı konusu olsun diye çıkılmış bir gezi değildi. Ali İhsan bir gün, “Uludağ’ı iyi bilirsin, ama herkesin bildiği gibi bilirsin” dedi. “Seni Uludağ’ın bilmediğin yerlerine götüreyim de güzellik gör” diye de ekledi.
İddialı bir teklifti. Önce, Ali İhsan’ın kendi köylerinde yeni oluşturduğu armutluğu göstermek için can attığı geldi aklıma, biraz hınzırca. Ne yalan söyleyeyim, gittiğimiz akşamın sabahına varıncaya kadar da böyle düşündüm.
İstanbul’dan cumartesi öğleden önce çıkacaktık, aslına bakarsanız. Ama bir yığın telaş, binbir sorun, akşama kadar eteğimizden çekti; bırakmadı ki yolumuza gidelim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta