Uğultulu taş ev Şiiri - Macit Kuruçay

Çocuk gözlerimde öyle soğuktu ki
çamurla sıvanmış o taş ev
güneş vuran avlusu dahi soğuktu
ilkin ayaz vururdu rûhuma
sonra avluya
kuşlar o canım güneşte üşür
birbirine sokulurdu
üşürdü cenâze kuşları
büzüştükçe büzüşürdü

sanki bir kişi tazece vurulmuştu
bir civan
bir gelin
tazenin kanı oluk oluk yerde
ağıtlar ciğerlerde pıhtılaşıyor
insanlar mezar taşları gibi
kaskatı kesiliyordu
o evin yüzünde daha yeni kalkmış
hep bir cenazenin netâmeli hüznü
hiç ama hiç eksik olmuyordu

değnek soktu mevsimler
eridi kardan aşağı sular
kapısında heybetli bir taş pınar
su ürkmüş
suyun sesi kısık
ardına baka baka irkilerek yürüyor
yürümüyor âdeta alelacele kaçıyordu

hele geceleri hele geceleri
ağaçlar uğultulu canlı mezarlık korkuluğu
açmış ayı pençesi dallarını
bir oyana bir bu yana böğürerek yatıyor
sönmüyordu şeytan kırmızısı gözleri sönmüyordu

21 Kasım Çarşamba 2018