Üfle Nefesini Neyzen Şiiri - Adem Efiloğlu

ÜFLE NEFESİNİ NEYZEN

Üfle nefesini neyzen,
Toprağım tuza
Bakışlarım buza dönüşsün
Sen yak geç gönül ükemi…

Saçlarını savurduğunda küstüğün dünyaya
Tebessümünle meydan oku
Yeniden ayaklansın kahküllerin
Gülüşünde aydınlandan sokaklar…

Üsfle nefesini neyzen,
Hazır gitmeye meyilli ayaklarıma tak prangalarını
Ölüm özlemine ağlasın
İçimde büyüttüğüm kederlere
Bir muhtıra oku
Bırak bütün ağıtlar orada yansın…

Üfle nefesini neyzen…
Kulaklarımda büyüsün o büyülü sesin
Aklımı alıp gitsin hiç bırakmadan
Herkesi unutsun
Tek seni bilsin
Hatta hiç tutma
Aşk olup üzerime devrilsin
Kaçarsam namerdim…

Dilime tuz bassalar
Aşka tahakküm eden zamanın pençesinde
Ağır bir yenilgidir özlemin
Gel desem
Bir bahane bulur yine gelmezsin
Üfle nefesini neyzen
Bari nefesin gelsin…

Adem Efiloğlu