Uçuruma Atılan Bedenler Şiiri - Gültekin ...

Yaratmak için zaman
Ve yıkmak için zaman
Aslında zaman olmadı hiçbir zaman
Varlığın ve ruhun dengesini sağlayan
İnsanca meçhul ve muamma
Ezelden ebede uzanan

Varlığım engin koyaklara yayılırdı
Kan görmemiş sular
Ve rüyaların kulağına damlardı
Hayatı unutmuş bir ağaçtım
Unutuşlarıma yeşil hevenkler akardı
Gecenin tek taş pırlantası
Taşlarda seken su kadar oynaktı

Herkesin önünde sarp ve dipsiz bir uçurum
Varlığından kopan parçalar
Ve vazgeçişlerle susabilen korkum
Nietzsche şuurunu fırlattı uçuruma
Hölderlin bedenini attı
Kalanos dünyayı ve hayatı
Schumann idrak ve sanatı

Hallâc varlığını Hak’ta eritti
Erdemle baldıranı içerken Sokrat
Siddhartha krallığı sükûtta yitirdi
Mevlânâ zarf oldu, mazrufa açıldı
Bayezid yoklukta sır gibi saçıldı
Bedenine atılan güle ağlıyordu Şiblî
Spinoza camı silerek sonsuzlaştı
Platon mağaradan idealara ulaştı

Zenon ve Kleanthes baştan sona feragattı
Empedokles nam ve şöhreti kratere bıraktı
Marcus Aurelius hâkimiyet ve iktidarı
Peygamberlerse yoklukları varlığa kattı

Bedenini telgraf direğine bıraktı Nerval
Ashile Gorki elemler silsilesinde
Andre Chenier giyotinde kalakaldı
Kirshner veremli gövdesinden soyunup kaçtı
Bizde ise zavallı Beşir Fuat
Ölüşünü cümle cümle anlattı

Ganj benim ruhumun bahçelerinden geçer
Geçit resmi yapar bütün çağlar, içim hep sezer
Bense serencâmın yasında
Yalnız orada ama susmakta
Mazgalların arkasında
Tebessümle sermest beklerim ölümü
Varlığın sınırında