Uçurum Şiiri - Bayram Çinkil

UÇURUM

Akılların durduğu yerde,
Seni istiyorum kaderden.
Akılların durduğu yerde,
Bende durup
Sınır taşını oynatıyorum yerinden.
Sonra, bir sensizlik krizlerimdir
Tutuyor beni bilmeden;
Soluyorum derinden derinden,
Vurulup yüreğinden.
Bir uçurumun kenarındayım san ki,
Tanımadığım bir el uzanıyor bana;
Gel, evlat, diyor usuldan..
Gel artık yeter;
Senin yerin burası değil.
Bir şartım var diyorum;
O niye gelmiyor?
O da gelsin işte.
Yok, diyor;
Olmaz, diyor;
O öldü, diyor;
Ya ben? Diyorum..
Sen yaşıyorsun, diyor.
Bu nasıl bir yaşantıdır ki? Diyorum.
Tamam tamam, diyor.
Geçecek hepsi..
Hem ölenle ölünmez ki, diyor.
Acı,
Bir yumruk gibi düğümleniyor boğazıma;
Ağlamak istiyorum, başaramıyorum.
Ağlamak, ne zordur senden sonra?
Ağlamak istediğin halde
Alayamamak..
Unutmak istiyorum, unutamıyorum.
Unutmak ne zordur senden sonra..
Unutmak istediğin halde
Bir türlü unutamamak.
Anlatmak istiyorum, anlatamıyorum;
Anlatmak ne zordur senden sonra..
Anlatmak istediğin halde,
Kelime bulup da anlatamamak..
Ve yaşamak sevgilim,
Yaşamak, ne zordur meğer senden sonra..
Yaşamak istemediğin halde,
Yaşamaya mecbur olmak..
Bunlar anlatılmaz ki, yaşanılır ancak.
Ve ben, yaşıyorum bunları..
Hem de hasretin son damlasına kadar.
Daha da yaşayacağım; kim bilir?
Belki de ölümün busesini,
Gıdımda hissedinceye dek..
Bir gün, bana da çatınca bu gerçek,
Kim duyacak, kim bilecek?
Diyorlar ki bir tânem,
Bu ümit dünyasında
En son gülen
Çok iyi gülecek.