Uçurtmayı Bırakın Çocuklar

her uçurtmanın ardına takılır ,
ele avuca sığmayan,
ilahi nefhanın neşvesiyle sermest
bedeni terketme tutkusuyla
yanıp kavrulan ruhlarımız.

aslında çocukların
iplere bağladığı uçurtma,
gözlerini göklerin verasına dikmiş,
yelelerini rüzgara ördüren
hırçın tayların ardından
çatlarcasına koşmak isteyen
uçarı ruhlarımızdır.

her kuş kendi cinsiyle uçar
göklere açılmış sofradan
rızkını toplamak için

bu, ebed aleminin kuşudur.
çevresinde hiçbir kuş uçamaz.
sofrada gözü yoktur,
kandıramaz nehirler suya.
vuslat! vuslat! diye vurur yüreği,
orada kuşlar döne döne aşıkane,
kanatsız uçar.

iplerini sıkı sıkı tutup
sarmazdı ellerine
bir bilseydi
anlayabilseydi çocuklar.