Uçmağa Kadar Nefes Şiiri - Nebi Ünler

Adem’le başlatılmış, toprak ile ticaret
Üfürmüş bir çamura, Tek yaratan, Tek Mutlak
Bahane haram, kader; Dünya’yı şu ziyaret
İştahla bekler bizi, toprak denilen mutfak

Taşırken emaneti, uçurtma’yız tellerde
“Uçmağa” kadar nefes, anlaşılmaz şey hayat…
Vade dolana kadar, tutunmak hayallerde
An gelecek her ruha, beden gelecek bayat.

Uzak denilen ne ki görünmemek mi göze?
Gideni beklemekten Toprak bile bıkarmış…
Yakın denilen ne ki katlanmak mı her söze?
Umutsuz kimsesize, Şeytan sahip çıkarmış!

Sana, bana göredir, her şey ayna değil ki
Devran bu, baykuş susar, bülbül öter seher de…
Yaratan bildirmeden, insan nasıl bilir ki
Gün doğmadan neler doğar, neler batar sefer de.

Yılgın Yağmur uçmağa kadar nefes emanet
Borçsuz kişi belki de, tövbe ile kurtulur…
Putluk, putçuluk yasak, ince çizgi melâmet
Yaratana isyankâr, tamu da avutulur.

Aşiyansız, 23.05.20 – 17.36 Y.Y.