Uçar durgunluğunda…
Çok özel bir yerde gizli kalmış yalnızlık
Tüm gözlerden uzakta, hep karanlıkta doğar
Bilinmez, çelimsiz ve yalnız yaşar
Duygu; kurak bir çölde hayat suyunu arar…
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta