Uçamayanlar Şiiri - Mehmet Bildir

Uçamayanlar

Kanatları kırılmış bir kuşla,
Umudu paramparça olmuş bir insan arasında hiçbir fark yoktur.
İkisi de uçamaz.
Biri artık göğe başını kaldıramaz,
Diğeri ise yarınlara gözlerini bile kapatamaz.

Kuşlar, yuvadan düştüğünde gözyaşı dökmez.
Ama insanlar,
Her hayal kırıklığında toprağa bir adım daha yaklaşır.
Gökyüzü onlar için bir ihtimal değil artık,
Uçurumun üstüne çekilmiş bir perde gibidir.
Ve düşüşün sesi duyulur evet,
Ama umut kırıldığında,
Dünya derin bir suskunlukla cevap verir.

Uçmak sanıldığı gibi bir yetenek değildir.
Bu, kalbin içinden gelen inancın eseridir.
Fakat o inanç bir gün kırılırsa,
Kanat neye yarar ki?

Ben, bir adam tanıdım.
Gözlerini uzaklara değil,
Hiç gelmeyecek bir zamana diken bir adam.
Omzunda ne kimsenin görebildiği bir yük vardı,
Ne de anlatabildiği bir hikâye.
Ama içinde…
İçinde her sabah biraz daha sıkışan bir kuş yaşardı.
Çırpındıkça,
Adamın içinden bir şeyler kopardı.
Gözle görünmeyen bir yıkım yaşanırdı her sabah,
Kimse fark etmezdi.

Bir gün…
Adam gökyüzüne bakmayı bıraktı.
Çünkü oraya ait olmadığını fark etti.
Çünkü bazı insanlar sadece göğe değil,
Kendilerine de veda eder.

Uçmak, bazen yalnızca kuşlara mahsus değildir.
Bazen bir insanın içten ettiği duadır.
Ama dua da kanat bulamazsa,
Ne göğe varır,
Ne de sahibine döner.

Eğer bir çocuğun gözlerinde parıltı kalmamışsa,
Bir annenin duası eksilmişse geceye,
Ve bir adam…
Bir daha asla hayal kurmamaya yemin etmişse,
Bil ki…
O şehirde kuşlar bile gökyüzüne yükselmez.

Kırılmış bir umut,
Sadece bir yüreği susturmaz.
Bir neslin ağzını mühürleyebilir.
Çünkü en büyük sessizlik,
Çığlık atmayanların değil,
Artık çığlık atacak gücü kalmamış olanların sessizliğidir.

Ey göğe bakıp da iç çeken herkes…
Şunu bilin:
Bir zamanlar uçmak için yanıp tutuşmuş,
Ama yere çivilenmiş insanlar da vardı.
Onlar, göğe çıkamayan kuşlara yoldaş oldular.
Çünkü bu dünya,
Her ruhu göklere taşımıyor.
Ve umut…
Herkesin doğuştan hakkı olmuyor.

Ben, o kuşlardan biri değilim.
Ben, o kuşun içinde fırtınaya dönüşen kırık bir rüzgârım.
Ben, uçmayı öğrenemeden yere düşmüş bir adamın
Son sükûtuyum.

Ve bil ki:
Bazı insanlar düşmez yere…
Onlar sadece,
Gökyüzünden sessizce vazgeçerler.

Mehmet Bildir