Basit bir odun parçasıydım önce.
Kocaman, kapkalın, işlenmemiş.
Soyuldum, yontuldum, tornalardan geçtim, inceltildim.
Bir de baktım ki bembeyaz boş bir sayfa oluvermişim.
Artık doldurulmaya hazırım.
Ne öğrenemeyecek kadar doluyum, hep aynı şeylerle,
Ne de yön değiştiremeyecek kadar katı.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta