Tuval Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Sessizliğimizin altında kalan çığlıklar,
Gökyüzü sol göğsüyle emzirip terkeylemiş
Yeri yurdu.
Virane akşamlar,
Firari sonbahar yaprakları,
Toprağın bağrına saklanan anılar.

Dere boyunca kavaklar,
Kavakların ardınca esen yeller.
Sarhoşluk tadında,
Eski bir nihaventle aynı notada
Selama durmuş aşk.
Dinlemez dimağı,
Gecenin öteki yüzünü.

Gece dört yüzlüdür,
Birincisi karanlık gece,
İkincisi daha karanlık gece,
Üçüncüsü çok karanlık gece,
Dördüncüsü hepten, zifiri karanlık gece.
Hepsi seni tanır,
Ay yüzünden ötürü.

Yıldızların da rengi solmuş,
Beti benzi gitmiş aşktan.
Girdaplara bürünmüşüm,
Sırtladıklarımı götüremez olmuşum
Seni tanıdığım dan beri.
Yanımda arar olmuşum.
Bilmem buralı mısın,
Oralı mısın,
Seni hangi gök emzirdi
Bilmek isterim?
Sevdadan ötürü...

Kafiye istersin,
Şiir bile değiliz henüz.
Nokta istersin,
Virgül bile koyamadık henüz.
Herşeyi unutmak isterim seninle,
Yıldızlı Gece olalım derim ben
Çizsin bizi Van Gogh,
Tuvaline.

Mine Yılmaz Sevinç
09.Ağustos.2022
01:30