Tutunacak Yer Kalmadı Şiiri - Seyrani Göl

Bir zamanlar
bir çift göz yeterdi
geceyi aydınlatmaya.
Şimdi karanlık
ışığın bile yüz çevirdiği
bir yorgunlukta.

Konuşsam
duyan yok,
sussam
içimde fırtına.
Her söz,
bir kırığın kenarından
dökülüyor dudağımdan.

Bir omuza yaslanmak,
bir ele tutunmak ister insan.
Ama ne omuz kalmış,
ne de eli tutacak güven...

Zamanla değil,
insanla eksiliyor insan.
Ve en çok da,
birinin varlığına alışınca
yokluğu üşütüyor ruhunu.

Ben artık
sarılmayı değil,
düşmemeyi öğreniyorum.
Çünkü düşerken
tutan da yok,
kaldıran da...

Ve ben…
bir boşluğun içinde
kendi yankıma sarılırım artık.
Ne ses var,
ne nefes...
Sadece sürüp giden bir eksiklik.
S.GÖL