Tutsak Şiiri - Ulvi Çakmak

Parmaklıklar arkasında kalmış
Yaşını başını almış bir çocuk!
Her gün ve saat haykırmakta
Sesini duyurmak istercesine yüreği.

Lakin tıkamış yürekler,
Bu sese kulaklarını,
İtimat ederler sözüne,
Düzmece Ulaklarının.
Şakaklarindaki mengene baskılarının.
Altında ezilmişler,
Kendi goy goylarının.

Oysa o çocuk, yüzbinlerin acısı
Yaşadığı...
bir doğum sancısı,
Bir bebeğin ilk ağlaması...
Bir babanın gözyaşı gibi,
Dışarıdan bakınca,
Aşikar kalp gözü açık olana.
İçeri girse de bir sır,
Gönülden bakmayana.

Sana sesleniyorum...
Topla kendini çocuk.
Kır fikrine vurulan zincirleri,
Arala zihninin parmaklıklarını ,
Yık bendini,
Bırak,
Barajında birikmiş sular,
Kimi sürükleyecekse sürüklesin,
Tek bir kişiye bile olsan esin.
Amacın Hak ise,
Duamdır,
İnşallah gerçekleşsin.
Bırak kendini,
Denizlere ulaşsın fikrin,
İçimdeki tutsak çocuk.