Tutkulu Aşk. Şiiri - Tuncay Aytaç

Tüm ızdırapları bana bırak,
Güzel anları unut gitsin.
Gönlümün şahidi gökteki kuşlar.
Sensiz üşüdüm, yalnızdı kışlar.

Sevgiyi kutsadım askın budununda.
Yalnızım inan, kimse yok, koynumda.
Duydum ki, biri varmış şimdi,
Yalnız degilmişsin aşk oyununda.
Ne çabuk unuttun mutlu günlerimizi.

Bu devran döner durur,
Şaşmaz rotası.
Hatırlarmısın bilmem,
Sevmiştim seni, bir yaz ortası,
Ah! Savurdu attı beni, yad ellere
Bu aşk fırtınası

Gencliğin güzelliğin cihana değer,
Seviyor sanmıstım oysa,
Sensiz nasıl doğar, aydınlığa Seher.
Ey karagözlüm, aşk ı şahanem,
Öyle bir ayrılık ki bu, ölümden beter

Şimdi çok yalnızım, kalbimde sızı.
Azaba döndürdün sensiz geçen yazı.
Sonbahara evrildi zaman,
Yapraklar Kazal oldu bağında.
Üşüyorum ey yâr, ey yâr.
Karlar yağıyor gönül dağında.

Sırra kadem basıp, gitsem diyorum.
Bambaşka bir dünya, bambaşka boyut.
Tek gerçeğimsin gülüm, sensizlik soyut.
Ah! Ne kadar şanssızım bu aşkta,
Elalem üç alıyor aşktan bir koyup.

Sevgiler Elele, göz göze ne kadar mutlu,
Sevgiyle büyür insan, aşk ile kutlu.
Bir veda bile edemedin ya,
Hiç hükmüm yok mu.

Bir gülümseme bıraksaydın bari,
Tesellim olurdu, bu gönüle.
Ayrılık denilen acı, aşka mı tabi.