Turgut Önal Şiirleri - Şair Turgut Önal

İnsanlar yolcu doğar anasından
Zirveden düşen kar gibi atılır hayata
Önce,
Küçük bir dere gibi şırıl şırıl
Sonra,
Kocaman nehirler gibi coşkulu

Abide gibi diktiniz
Gökdelenleri şehrinize
Çocuklara yaşam alanı bırakmadınız
Çocuklar
Cani oldu,çete oldu,mafya oldu
Oturup ağladınız

Karlı dağlar aşılmaz ki;
Aşayım
Yorgun insan koşamaz ki;
Koşayım
Ancak...
Sana özgü yerlerde

Beyhude gelipte deşme yaramı
Yareme merhem olacaksan gel
Kırılan kalbimi yanan gönlümü
Sevgiyle onarıp saracaksan gel

Gel ki gözyaşları dinsin gözümün

Rüzgârınla savrulan
Sonbahar yaprağıyım
Ateşinle kavrulan
Çöllerin serabıyım

Şu tükenen ömrümün

Bir kuşun gözlerinde yaşıyorum baharı
Çağır beni yürekten koşar gelirim sana
Denizleri aşarak, yıkıp yüce dağları
Bir sel gibi çağlayıp coşar gelirim sana

Karanlık kuytuları ışığınla aşarım

Yalnızlıktan bıktım artık usandım
Sana gönül verdim söyliyemedim
Acı çektim, ağladım da utandım
Hiçbir kula aşığım diyemedim

Mecnun gibi çölde buldum kendimi

Hey İstanbul
Dediler ki;
Taşın, toprağın altın
Geldim.
Baktım ki
Ne üstün belli

Gün;
Hergün aynı
Gece;
Hep aynı gece
Yalnız değişen biziz
Ya birgün,

Hep aynı yalanı dinledim ömrümce
Kendi yalnızlığımın gurbetindeyim
Günler sıyrılıp soyunuyor avuçlarımda
Ben geçen yılların nöbetindeyim

Dalgalar milyonkere dövüyor sahili