Hayatım adlı şiirimde saklı tüm hayatım
Cümlelerin arasına sıkışmış
Milyonlarca virgülden biriyim
Ben de
Noktalanmayı bekleyen....
Demiştin ki;
Her şey paylaşılır bu kadınla
Sevinç de, hüzün de, hayat da
Paylaştıkça çoğalanlardanım ben de
Paylaştıkça BENİM’leri
Utandım varlığımdan, varsıllığımdan
Ne zamandır kim bilir?
Dolaşırken sokaklarında
Yağmurlu Ankara’nın
Gelmedi aklıma
Şemsiyemin altında
Başka birisi
Karadeniz’in hırçınlığından hız kaybettiği batısında, küçük bir sahil kasabasında, Akçakoca’da doğmuşum ben.. Hüzünlü bir sonbahar sabahında..
Hala tartışır durur annemle babam; 1964 müydü yoksa 1965 miydi diye yıllardan..
Ama hemfikir oldukları bir konu vardı ki, o da mısırların hasat zamanıymış..
Yedi çocuklu bir ailenin sondan iki numarası olarak dünyaya gelen ben;
Nedense pek sevilmemişim annemin rahmine tohumlarını bırakan tarafından.
Belki erkek olur diye izin verilmiş yaşamama ama, boşa çıkarmış tanrı umutlarını.
Bir varmış bir yokmuş diye başlayan aşk masalları hatırlıyorum. Sonları hep “ömür boyu mutlu mutlu yaşamışlar” sözüyle bağlanırdı. Çocuk aklımla düşünemezdim tabii ki, neden mış muş ekinin tüm masallara hakim olduğunu. Neydi masalın tanımı? Olması mümkün olmayan olağanüstü olayları konu alan edebiyatın bir türü. Zaten böyle olmasaydı son sözü ömür boyu mutlu yaşamışlar olmazdı da, belli bir süre mutlu yaşamışlar olurdu herhalde.
Sahi, neden ömür boyu mutlu olunamazdı ki. Bir zamanlar onu gördüğünde yüreğiniz yerinden çıkmak istercesine çırpınırken, neden şimdi kış uykusuna yatmış bir edayla kılını kıpırdatmıyor. Hatta daha da ileri gidersek, bir sıkıntı sarıveriyor kalbimize oksijen taşıyan kılcal damarlarımızı…
Toplumun gözünde aynı çatıyı paylaştığımız, beş gramlık ziynet eşyasıyla ve şahitlerin huzurunda verilen sözle birbirimize akitle bağlattırıldığımız.. Bağlattırıldığımız diyorum, aradaki aşkı veya birlikte yaşama ve paylaşma isteğini başka nasıl gerçekleştirebilirsiniz ki.
Toplumun gözünde gayri meşru duruma düşersiniz. İtilirsiniz. Hor görülürsünüz. Kanunların önünde de. Zina denir sizin gerçekten de tertemiz duygularla yaşadığınız dokunmalara, birleşmelere.
Eğer, yoksa cebinizde kırmızı kaplı defteriniz, yoksa parmağınızda o demir halka, yasaksınız her anlamda.
Hadi kalk şimdi, ışığı kapat, aç pencereni
Buz gibi bir hava girsin içeri
Birde müzik çalsın zifiri karanlıklarda
Sonra düşün
Düşün dışarıda, her çatı altında yaşananları
Birisi karısını dövüyordur şimdi
Keşke dediğin gibi olsa.
İnsanlar elele tutuşmuyor artık.
Herkesin eli kendi elinde,
Birilerine el pençe halinde,
El ele tutuşmayı hatırlasak tekrar,
Hatta havaya kaldırmayı
VAKİT TAMAM
Hüzün yağıyor başıma bugün,
Teslim olmuşum
İliklerime kadar hazanım,
İlk kez bugün dönmek istedim
Çocukluğuma..
Yalnızlığımsın benim
Gece yanım, gizli tarafım
Karanlığım
Düşman aydınlıklara
Kaçtığım
Başıma geleceklerden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!