Tükenmişlik . Şiiri - Sadece Pınar

O kadar çok feda etmeye alıştırmışız ki kendimizi...
Şimdi kendimiz için bir şey yapmaya kalksak,
İlk yine kendimiz düşman kesiliyoruz , halimize..

Sonra pişmanlıklar,
Boşa geçmiş yıllar.
Saklı kalmış arzular.
Keşkeler,ahlar, vahlar.

Ya yanlış yapıyorsam,
Düşüncesini yanlış olarak kullanan bir sürü insan var.
Onlarında haklı yanı var.
Onlarda insanlar.

İnsan en kolay kendinden vazgeçebiliyor.
Ve yine , en çok kendine düşmanlık ediyor.

Bana el alem ne der.
Cümlesinin vermiş olduğu baskıya boyun eğmiş yürekler.
Ezilip gidiyor, olması gereken kanunların çarkında.
Bir ömür heba ediliyor.

Sonra da ,karşısına bana ne yapmasaydın.
Benmi böyle olmasını istedim diye bir söz çıkıyor.
İşte insanın canını en çok o söz yakıyor.
Ve ondan sonra insan her şeyden soğumaya başlıyor.

İnsanın yüreği başka, gönlü başka, mantığı başka şeyler söylüyor.
Ve mantığı ile yüreği sürekli bir biriyle kavga ediyor.
Kimin kazandığını da zaman gösteriyor.
Ama bir yerden kazanır iken bir yerden mutlaka kaybediyor.
Çünkü insana en çok kaybetmek yakışıyor.