Tükenişe Doğru Şiiri - Hakan Karaduman

TÜKENİŞE DOĞRU

Üzerimde yığılmış cesetler, nefes alamıyorum

Neden ben de ölmedim diye karanlıklara bakıyorum

Koku korkunç; içinden bir nefes arıyor ciğerlerim, nefes…

Ellerim korkunç bencil, ölenlere saygısı yok; itiyorum durmadan.

Derin bir nefes!!!!

Haykırabilmek için; sadece derin nefes!

İstediğim.

Sakinleşiyorum, çevreme bakınıyorum, ışık örtülmüş

Tüm gücümle itiyorum üzerimdeki cesetleri, sağ kalma cehennemindeyim

Üzerimde kendi ağrılığım, yaşamak isteğim, kollarımı esir vermiştim

Boşuna gibi, sanki imkansızmış gibi, sanki son bir dene refleksi, nefesim… Boğuluyorum!

Kusacağım ama midem günlerce boş; kusacağım ama birden

Kollarım üzerinden itiyor cesetleri; güneş söylemiş olmalı, bana bir kez baksın.

Işığı gördüğümde güneşin bana alaycı bakışlarını anımsıyorum sonra

Cesetler çukurundan çıkarken, neden ben hala yaşıyorum diye soruyorum.

Çukurun kenarına oturuyorum, güneş söyleyeceklerimi bekliyor

Susuyorum.

Cesetlere bakıyorum, kimdiler, neydiler, neden diye sormak gelmiyor içiminden

Oturuyorum…

Derken zaman beni dürtüyor, UYAN!

BİR AN İÇİNE SAKLANIP DİNLENEMEZSİN, SANA VERİLEN ZAMAN…

Usulca kalkıyorum çukurun başından, kalbim yok olmuş, koku alamıyorum;

Ayaklarım benim değil, güneşin battığı yere doğru yürüyorum…

Tek başımayım;

Tanrı’da tek başına

Ölmüş yıldızları, galaksileri üzerinden atarak

Üzerinden

O

Da

Benimle

Yürüyor.

Hakan Karaduman
29hz25