Tükeniş Durağı Şiiri - Zühre Türkeli

Hiç halim yok, oysa yol uzun,
Ayaklarımda ne mecal ne de iz.
Bir gölgeyim şimdi, sesten yoksun,
Ruhumun yorgunluğu dipsiz, sessiz.

Kelimeler ağır geliyor dilime,
Düşüncelerim bile yorgun bir misafir.
Bıraktım kendimi bu bilinmez sele,
Ne bir rüzgâr eser, ne bir ses duyulur.

Sanki tüm gemiler limandan ayrılmış,
Ben bir enkazım, kıyıda unutulmuş.
İçimde birikmiş ne varsa dağılmış,
Gönlümün ateşi çoktan kurutulmuş.

Ne bir umut ışığı, ne de bir hayal,
Sadece bu an var, ne başlangıç ne son.
Artık ne koşmaya, ne de durmaya hal,
Tükeniş durağında bir derin soluk...

Saatler durmuş, zaman akmaz olmuş,
Her saniye, bir asır gibi geçer.
Göz kapaklarımda asılı kalmış,
Uyku denen o tatlı merhamet kaçar.

Ne yapsam boş, bu ağırlık kalkmıyor,
Yine de beklerim bir mucizeyi.
İçimde bir yerde bir mum yanmıyor. . 26.10.2025