Çok saçma herhâlükârda gayr-ı dünya,
Hasenet içinde yaşıyor insanoğlu,
Kaldırmıyor artık bu bünyâd,
Dünya sadece rüyadan ibaret.
Uyanmalı artık herkes,
Anlamalı yaptığı yanlışı,
İnsan yaş aldıkça güçlendiğini sanar,
Hâlbuki bir ağaç fidanı bile yetişince döker yapraklarını.
Büyümek kudretli olmak değildir aslında,
Aksine anlamsız gücünü yitirip olgunlaşmaya başlamaktır.
O gözlerin beni benden alan her şey.
Sanki yok oluyor,kayboluyorum.
Ne vardı onlarda bilmiyorum ama,
Bildiğim tek şey;seni senden çok seviyorum.
Aşk hâlistir derdi devâ,
Çıkmazlar arasında kalmış bir bela,
Bu cihan görmedi böyle cefa,
Sende olma artık bana gayr-ı müdafa.
Ellerim artık sensiz daha mutlu,
Gönlüm böyle umutlu,
Gitmenle, kalman arasındaki tek çizgi,
İşte biz seninle o çizgi de bittik.
Şimdi ne gel diyorum ne de git,
seninle kalbimden gittik.
Bir buket gül yeter miydi güzelliğini anlatmaya?
Yoksa sonsuzluk defterimde sayfalarca yazsa mıydım o zarafetini?
Biliyorum ne yapsam nafile zarif kadın,
Ben çoktan ateş olup yandım tutuştum,sen ise bana sadece har oldun...
Öyle çok kırıldım ki kendime,
Anlatamadım kimseye.
Konuşsam belki dağlar,taşlar çare olurdu derdime,
Ama susup kaldım öylece.
Mânâ aramak ne kadar zor,
Ama ilişiksiz olan herşeye birer mânâ takıyoruz.
Ne kadar anlamsızlaştırmaya çalışsakta,
Sözde değil özde mânâ gerek insana.
Düşecek saçlara aklar,
Bir gün ölecez elbet,
Yaşamdan hâllice uzak,
Bir gün ölecez elbet.
Ne sevdalar kalacak,ne de umutlar,
Resmin var ellerimde,
Tutuyorum iki tek kadeh,
Diyeceklerim düğümleniyor son demlerinde,
Özlüyorum işte ama gel diyemiyorum.
Bu namussuz kader aldı seni kollarımdan,
Kahpe çocukların eline illet etti orda burda.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!