Topraktayım Şiiri - Hüseyin Arslan 3

Ben topraktayım.
Ben taştayım,
Kirpiğinde ki kaştayım
Bilmediğim bir yaştayım
Başında ki saçtayım
Seninle aynı yaştayım
Acım savrulur bulutlarla
Gökyüzünde savrulmaktayım
Nijmegen’de bir ırmaktayım
Akıp gitmekteyim
Uyanda gel artık
Eriyip tükenmekteyim!
Ben topraktayıp
Jeofizikçi olup
Fay hatlarını saymaktayım
Her gün yeniden acıyla uyanmaktayım
Almanca bir ezgiyle savurlmaktayım
Ferdinand Freiligrath’ı okurken
Seni anmaktayım
Perdeler kapanmış
Acımı içime dökerek ağlamaktayım
Her gece düşünerek
Yol almaktayım
Ben bir hiçtim,
Seninle basmakları saymaktayım
Bardak bardak dem olup
Dudağa diokunmaktayım
Yetmem sana
biliyorum, ama senin için ağlamaktayım
Susmakta care değil
Acıların dehliz olduğu şu gönlümde
Topraktan bir parçayım
Büküldüm, eğrildim, şekilden şekile girdim
Birdir sadece derdim
Bu dert ile yanmaktayım
Dostlar da gitti
Ay ise bulutların arkasında
Ben de aysız gecelerde
Senin için ağlamaktayım
Söyleyin Herwege
Ben, bir devrim için
Birde onun için ağlamaktayım
Sen diyorsun ki,
Ağlama benim için,
Ama ben senin için ağlamaktayım
Başka yol mu var şu cehennem gibi hayatta
Bu hayata niye bağlanayım hayata
Veysel Üstadımın sazı varsa
Ben de ruhumla sana yanmaktayım
Ben topraktayım, yapraktayım
Akan sudayım,
Sana akıyorum
Ve hala o yüreğine bakmaktayım
Bakmaktayım!
Bakmaktayım!
Bakmaktayım
Bakmaktayım!
Çakmak çakmak
Taştan yanmaktayım
Sonunda çürüyüp
Ruhunda ruh olmaktayım!

15.04.2020