Toprağım Kaderim Değil, Kederimdir Bunda ...

Ansızın bir yaprak düşer ayaklarına
Omuzlarında hissedersin yükünü
Küçücük bir yaprak dersin
Ne kadar ağır olabilir ki

Hem ömrünün yazında
Bu kopuş da neyin nesi

Zamansız bir şiir nasıl düşerse yüreklere
Zamansız kopuşlar hatırlatır kederini

Bu coğrafyada 'Kader'e' yer yok
'Keder' var diye fısıldaşır toprak

İlk Kadınlar koparılır dalından
Sökülür kökleri vatanından
Tam bitti derken
Yeniden doğurur toprak tohumunu
Şaşar kalırsın

Sen haykırırken avaz avaz sustuklarına
Kara'lar giyer İnsanlık
Sarılar bağlar doğa
İki damla göz yaşına sığınmış derin bir hüzün
Ok gibi batar göz kapaklarına
İçerden dolar taşarsın da
Bir türlü akamazsın dalında solanlara

Giden gitmiştir artık
Geçmiş ola

Kaçabilmek için kaderinden
Saçlarına tutunmuş yahut
Ayaklarına kapanmış bir yaprağın hikayesi düşer parmak uçlarına
Eğilirsin kaldırmak için
Tırnaklarınla yeniden batarsın toprağa
Eğildikçe büyürsün 'küçüldüm' dediğin anda

Oysaki
Minicik bir tohumun ağırlığında ezilebilirmiş İnsan, aç kaldığında
Veya
Başka diyarlara göç edebilirmiş, kardeş kanı aktığında

Söyleyin bana
Bu bir tek benim mi nazarımda
Onca havarisi varken Tanrılarınızın
Bu adaletsizlik bir tek ben mi umurumda

Hani Asya'nın bağrından kopmuş Özce kız var ya
Türk kızı
Dil'inde türlü türlü hileler
Kılıçlar kuşanan bir zaman
Kılıçtan geçen sonra
Hangi örtünün altında korur iffetini
Ya da hangi firavunun nikahında aklar kendini
Bilinmez

Sorarım insanlığa
Dokuzuna yeni basmış
Kırkını görememiş zoraki bir Kadının
'Hayz' mıdır umurunda olan
'Haz' mıdır yoksa

Ah Bilge kız
Ah Gülce kız
Bir zamanlar özgürce koşarken atını 'bakir' vatanında
Bekaret bir tek topraklarınla anılırdı
Şimdi namusun, insanlık pazarında

Sır gibi saklarken kendini
'Kapkara', sözde zırhlar ardına
Kaç vergi gerekir teninin tek zerresine nefes aldırmaya
Kurdu gövdesinden menkul
Yemişi dalında kurutulmuş bir ağacı yaşatmak için
Kaç Coğrafya gezdirmek gerekir daha
Orta Asya'dan Anadolu'ya
Kaç iklim değiştirmeli
Ölüm kader sayılmayacaksa

Ne acıdır ki
Türlü türlü çiçekler sığdırıldı da saksılara
Bir tek İnsan (lar) sığdırılamadı Dünyaya

Daha kaç savaş götürür bu adaletsizlik bilinmez
Kaç yaprak düşmeli daha dalından
Ve kaç asır susmalı, susabilir insan
Tek bir 'erk' doğuracak dişi kalmadığında

Ben Erkeğim diye övünüp gezinenler var ya
Hangi Kadının kucağında sevilip okşanacak
Anaları bile 'yok' sayıldığında

Sayenizde
'Toprağım kaderim değil
Kederimdir bundan sonra...'

Özlem SABA