Tohum Ve Son Yadsıma Şiiri - Ayşe Uçar

ait değilim buraya
evet değilim kalbim göğün tavanına dönük
bir kayanın üstünde okunmuş ama unutulmuş bir duayım
evrenin iğneli sarmal kolları beni sarıp sarmaladı
fakat dilimin hiçbir ağrısına hiçbir kederine
çözüm olmadı

aslına bakılırsa
rüzgârların alnına küflü bir çiviyle mıhlanmış gezginim
yürüdükçe silinen ayak izlerimin içinde
en derin en kuytu sessizlikleri büyüten
kötürüm bir tohumum

aidiyetim yok hiçbir zamana hiçbir yere
poyrazların sağa sola hoyratça üfürdüğü bir nefesim
zaman saklar beni içinde

içimdeki ev ne bir sevgiliye ne bir sokağa
ne bir şehre ne bir toprağa ait
ne bir kapısı ne bir anahtarı
ne bir ziyaretçisi var

orası
Tanrının gölgesini serinlettiği bir yer
ve garip olan şu ki orada hiç yalnız değilim
içimde gökyüzünün güneşle selamladığı bir sürü çocuk var
onlar bir elleriyle karanlığı okşayıp
bir elleriyle ışığı içerken
benimle ağlayan
çocuklar

bir türkü gibi gelip geçiyorlar içimden
bazı notaları kırık bazıları acı bazılarıysa eksik
yine de onları hem dinler
hem de yürürüm

omuzlarıma bindirdiğim
bana ait olmayan tüm yıldızların çekim yüküyle
zamansız bir fırtınanın göbeğinde öylece
ölümsüz bir ruh gibi otururum
yüzümde yadsıyan zambak kokulu mor bir sükûnetle

512202523:56