Tiryaki Şiiri - Necati Siyahhan

kafe tiryaki’de buluşmalıyız
ben seni ağzından öpmeliyim

bir silah gibi taşıdığın gözlerini getirmelisin
sokaklarda şarkılar olacak, buzlu karanfiller gibi içmelisin

ellerinle bir bulutu tutar gibi
hayallerimi taşıyorsun
sen
dinamit yüklü bir cehennem taşıyorsun
kırılmış, kavala dönmüş kimsesiz bir kamikaze
sene otuz yedi
çin üslerinde büyük istifham
sen
yanık adacıklar bırakıyorsun arkandan
kimseler bir şey demiyor, ben bir şey diyemiyorum

geriye tek bir damla karanfil bırakmamalısın

buğulanmış bir sonbahar akşamı gibi
masmavi yüzünü hatırlıyorum
ben
onları yanık tütsüler gibi anıyorum
tek bir gün bile görmedim oysa ben
gökyüzünde maviyi, denizde maviyi
ben
senden başka mavi görmedim
onca sefalet anı içinde
senden başkasına sığınmadım
ellerinin değmediğini gördüm
rüyalarımın hiçbirine

yüzünü çevirmemelisin asla, kötürüm günlerde

bir günün bitmediği görülmemiştir
oysa akşam yerine
bu şehrin sokaklarını elem bulutları basıyor
bir çarmıh acısıyla doluyor meltem
rüzgar uyul uykusundan uyandırıyor bütün karanlıkları
tepelerden krallar konuşuyor
aynalar safran, gözler hasta, kulaklar sahipsiz

bu karanlar ki işte, en çok bana yakışıyor

kafe tiryaki’de buluşmalıyız
ben seni ağzından öpmeliyim
dağıtmalıyız işte bütün felaketleri