Tevfik Tekmen Şiirleri - Şair Tevfik Tekmen

iki erik ağacıydılar bir evin bahçesinde
birisi kuzeydeydi birisi güneyde
kuzeydeki kandı aş çalan kadınlara
güneydeki candı can can çocuklara
yaşıyorlardı yıllardır
şehir denen güneşsizlikte

başkasına benzemem demiştin
kendine hasımdır ben
sen de öylesin ki
bu yüzden sevdim seni
bile bile
sakın ha korkma

geçip gitti yaz
serap misali
çattı güz
sarardık biz de
tütün misali

doğasına gelmiştim bu köyün
doğallığına
dağına taşına toprağına
otuna ağacına kuşuna
havasına gelmiştim
yağmuruna karına rüzgarına

neredeydim dün
nereye gidecektim
hani yol
hani bir ışık
bir işaret
yok

niye be kardeş dedim
minareden seslenen imama
öğleyi uzun okuyorsun
ikindiyi uzun
sabahsa upuzun
ama akşam kısacık

uzun boyları var
uzun da bacakları
yürüyorlar podyumda
salını sallanı

memeleri küçücük

arayasım geldi gene
ve telefon
desem şimdi liseliler gibi
alo bebe
ama sevmezmişsin sen
o gibileri

bazen ölürüm ben
arada bir
sıkça
ama öyle bildiğiniz gibi değil
arkamdan ağlanmaz
teneşire taşınmaz soğumamış bedenim

sıra kayalardan kopup gelir rüzgar
koşa oynaya
üfürür kanatsız kar taneciklerini
ve tüten mavi dumanları
kapıp götürür beraberinde
çökekalacağı sıcak yerlere