Tevekkül Şiiri - Seyrani Göl

Ben yürüdüm…
Yolun sonunu bilmeden,
Ayağımın altındaki taşın da
Beni nereye savuracağını düşünmeden.

Çünkü kalbim
Bir yere değil,
Birine dayanmak istedi.

Elimden geleni
Bir sabırla ördüm her sabaha.
Gönlümden geleni
Bir duayla kattım her geceye.

Kimi zaman yandı içim,
Kimi zaman ürperdi kalbim,
Ama hiçbir yangın
O’nun rızasından uzak değildi.

Dünya bana dar geldiğinde
Bir secdeye sığındım,
Ve orada
Koskoca evreni buldum içimde.

Şimdi
Ol derse olur,
Sus derse susarım…
Çünkü tevekkül,
Beklemek değil,
Razı olmaktır O’nun takdirine.
S.GÖL