Teslimim Sana Şiiri - Yaren Atalar

Ah YÂR,
Ben aşkı,
önce Yusuf’un gözlerinde gördüm
masumiyetin suskun yüzüydü.
Sonra Züleyha’nın içe akan yakarışında buldum kendimi.
Bir kuyuya düştüm,
ama beni atan eller değil,
dua etmeyen yürekler kör etti,Yakup gibi gözümü.

Ben aşkı,
bir mağarada öğrendim.
Güvercin kanat çırptığında
yüreğimi örten korkular savruldu.
Bir örümcek ağ ördü dile sustum
çünkü aşk, bazen Allah’tan başkasına susmaktır.
Ebu Bekir’in ayağını dayadığı karanlıkta
ben de nefsimin deliklerini örttüm.

Ben aşkı,
Hallâc’ın “Enel Hak” dediği an
her uzvuma parçalanarak indi.
Çünkü sevda, bazen
kendi “ben”ini kurban etmektir aşkın meydanında.
Ve gül,
darağacında açar en şerefli ve güzel

Ben aşkı,
Yunus’un karanlık karnında aradım.
Bir balığın içinde değil,
kendi içimin cehennemindeydim.
Sustum sustum sustum
Karanlık değildi beni boğan,
ışığa duyduğum kibirdi.
Sükût, en çok orada öğretti aşkı.

Ben aşkı,
Yakup’un gözyaşında sakladım.
Beklemek,
görmemekle sınanır;
sabır,
aşkın en uzun secdesidir.
Ben de bekledim,
ve sustum sustum sustum
ve her susuşumda
bir duam oldu adı zikredilmeyen..

Ben aşkı,
ateşte yanmadan geçilmeyen sırat bildim.
Her adımda bir yanım yandı,
her duamda içimden bir kabuk soyuldu.
Çünkü aşk,
bazen yanmayı göze almaktı
dönmemeyi,
ölmemeyi ama ölü gibi yaşamayı öğreten.

Ah Yâr ,
bir perde daha kaldı.
O da “sen” değil
sendeki O idi.

Gözlerini her sabah başka yöne çeviren
benimle uyanmayan geceydi
Adımı anmayan dualar,
dilinde taşımadığın sırlar.
Ve ben...
susuşumun son yankısında
adını Allah’a yakın bir sessizlikle gömdüm.
YÂR YÂR YÂR
Ve bu aşk
ne “sen”le tamam,
ne “sensiz” eksik kaldı
Çünkü ben,
O’na varmak için sevdim seni YÂR dedim YÂR İm dedim Ah YÂR...teslimim sana

Ve O’nun hatrına,
seni sevdikçe kendimi yitirdim.
Arş’ın gölgesine emanet ettim bendeki seni.
Sonsuzluk,
belki de bir vuslat değil,
bir vazgeçişti.

Ve aşk…
bir veda değil,
bir secdeye düşen adımla
başlayan ebedî yolculuktu.

ALLAH YÂR OLSUN